الإمام الحسین7:)أنَّهُ قالَ یَوما لِابنِ عَبّاسٍ)
لا تَکَلَّمَنَّ فیما لا یَعنیکَ؛ فَإِنَّنی أخافُ عَلَیکَ فیهِ الوِزرَ،
ولا تَکَلَّمَنَّ فیما یَعنیکَ حَتّى تَرى لِلکَلامِ مَوضِعا، فَرُبَّ مُتَکَلِّمٍ قَد تَکَلَّمَ بِالحَقِّ فَعیبَ.
ولا تُمارِیَنَّ حَلیما ولا سَفیها؛ فَإِنَّ الحَلیمَ یَقلیکَ، وَالسَّفیهَ یُردیکَ.
ولا تَقولَنَّ فی أخیکَ المُؤمِنِ إذا تَوارى عَنکَ إلّا مِثلَ ما تُحِبُّ أن یَقولَ فیکَ إذا تَوارَیتَ عَنهُ.
وَاعمَل عَمَلَ رَجُلٍ یَعلَمُ أنَّهُ مَأخوذٌ بِالإِجرامِ، مَجزِیٌّ بِالإِحسانِ، وَالسَّلامُ.
--------------------
در آنچه به کارت نمىآید، سخن مگو که من از گرانىِ بار آن بر تو مىترسم
و در آنچه به کارَت مىآید هم سخن مگو تا آن که براى سخنت، جایى مناسب ببینى.
بسى گوینده به حق را [چون نابهجا گفت،] عیبناک نمودند.
با بردبار و نابخرد مستیز، که بردبار، تو را دشمن مىدارد و نابِخرد، به سقوطت مىکشد.
در پشت سرِ برادر مؤمنت چیزى مگو، جز مانند آنچه دوست دارى او در پشتِ سر تو بگوید
و به گونه کسى عمل کن که مىداند به سبب جرمهایش، دستگیر و به نیکىهایش، پاداش داده مىشود. والسّلام!».
کنزالفوائد، ص 145، بحار الأنوار: ج 78 ص 127 ح 10.
