الإمام علیّ «علیه السلام»
إنَّ ما بِأَهلِ المَعروفِ مِنَ الحاجَةِ إلَى اصطِناعِهِ أکثَرُ مِمّا بِأَهلِ الرَّغبَةِ إلَیهِم فیهِ، وذلِکَ أنَّ لَهُم ثَناءَهُ وذِکرَهُ وأجرَهُ. وَاعلَم أنَّ کُلَّ مَکرُمَةٍ تَأتیها أو صَنیعَةٍ صَنَعتَها إلى أحَدٍ مِنَ الخَلقِ فَإِنَّما أکرَمتَ بِها نَفسَکَ، وزَیَّنتَ بِها عِرضَکَ، فَلا تَطلُبَنَّ مِن غَیرِکَ شُکرَ ما صَنَعتَ إلى نَفسِکَ.
نیازى که نیکوکاران به انجام دادن کار نیک دارند، بیش از نیازى است که بهره مندان از نیکى به آن دارند؛ چرا که ستایش و یاد و پاداش نیکى، از آنِ نیکوکاران است. و بدان که هر کرامتى از خود نشان میدهی یا کار نیکى که درباره یکى از مردم انجام میدهی، همانا خودت را با آن گرامى داشته اى و آبروى خویش را با آن آراسته اى. پس، از دیگرى مخواه که تو را سپاسگزار کارى باشد که براى خودت کرده اى.
«الجعفریّات: 236 عن الإمام الکاظم عن آبائه علیهمالسلام، دعائم الإسلام: 2/ 320/ 1208 وراجع غرر الحکم: 3511»
