الامام علی «علیهالسلام»
مَن کانَ مِن شیعَتِنا عالِمًا بِشَریعَتِنا فَأَخرَجَ ضُعَفاءَ شیعَتِنا مِن ظُلمَةِ جَهلِهِم إلى نورِ العِلمِ الَّذی حَبَوناهُ بِهِ جاءَ یَومَ القِیامَةِ وعَلى رَأسِهِ تاجٌ مِن نورٍ یُضیءُ لِأَهلِ جَمیعِ العَرَصاتِ، وحُلَّةٌ لا یُقَوَّمُ لِأَقَلِّ سِلکٍ مِنهَا الدُّنیا بِحَذافیرِها، ثُمَّ یُنادی مُنادٍ: یا عِبادَ اللّهِ، هذا عالِمٌ مِن تَلامِذَةِ بَعضِ عُلَماءِ آلِ مُحَمَّدٍ، ألا فَمَن أخرَجَهُ فِی الدُّنیا مِن حَیرَةِ جَهلِهِ فَلیَتَشَبَّث بِنورِهِ لِیُخرِجَهُ مِن حَیرَةِ ظُلمَةِ هذِهِ العَرَصاتِ إلى نُزَهِ الجِنانِ، فَیَخرُجُ کُلُّ مَن کانَ عَلَّمَهُ فِی الدُّنیا خَیرًا، أو فَتَحَ عَن قَلبِهِ مِنَ الجَهلِ قُفلًا، أو أوضَحَ لَهُ عَن شُبهَة.
هرکس از شیعیان ما که به آیین ما دانا باشد و شیعیان ناتوان ما را از تاریکى نادانىاشان به سوى نور دانشى که ما بدو بخشیدهایم ببرد، روز قیامت با تاجى بر سر مىآید که همه اهل عرصات را روشنى مىبخشد و لباسى زربافت به تن دارد که دنیا با همه نفایسش، بهاى کوچکترین رشته آن نیست. آن گاه منادى ندا مىدهد: اى بندگان خدا! این دانشمندى از شاگردان یکى از دانشمندان خاندان محمّد صلىاللهعلیهوآله است. هان! هرکس را که او از حیرت نادانیش بیرون آورده است، به نور وى چنگ زند، تا او را از حیرت تاریکى این عرصه به بهشت دلگشاى بیرون برد، پس هرکس که وى به او نیکى آموخته یا قفل نادانى را از دلش گشوده یا شبههاى را برایش روشن نموده، بیرون مىآید.
الاحتجاج: 1/ 10/ 3
