الإمام علیّ «علیه السلام» )فی کِتابِهِ لِلأَشتَرِ لَمّا وَلّاهُ عَلى مِصرَ(
وَاجعَل لِذَوِی الحاجاتِ مِنکَ قِسما تُفَرِّغُ لَهُم فیهِ شَخصَکَ وتَجلِسُ لَهُم مَجلِسا عامّا، َتَتَواضَعُ فیهِ للّهِ الَّذی خَلَقَکَ، وتُقعِدُ عَنهُم جُندَکَ وأعوانَکَ مِن أحراسِکَ وشُرَطِکَ، حَتّى یُکَلِّمَکَ مُتَکَلِّمُهُم غَیرَ مُتَتَعتِعٍ؛ فَإِنّی سَمِعتُ رَسولَ اللّهِ (صلی الله علیه و آله» فی غَیرِ مَوطِنٍ: لَن تُقَدَّسَ امَّةٌ لا یُؤخَذُ لِلضَّعیفِ فیها حَقُّهُ مِنَ القَوِیِّ غَیرَ مُتَتَعتِعٍ.
امام على «علیهالسلام» در نامهاش به مالک اشتر، آن گاه که وى را به حکمرانى مصر گماشت: بخشى از وقت خود را به کسانى اختصاص ده که به تو نیاز دارند تا خود، به کار ایشان پردازى. در مجلس عمومى با آنان بنشین و در آن مجلس نزد خداى آفریننده خویش فروتنى پیشه کن. سربازان و یارانت را که به نگاهبانى و حراستت موظفند، از سر راه ایشان دور دار تا سخنگوى آنان بدون اضطراب با تو سخن گوید؛ که من در موارد گوناگون از رسول خدا «صلی الله علیه و آله و سلم» شنیدم که مىفرمود: «به پاکى ستوده نشود جامعهاى که در آن، حق ضعیف، بدون اضطراب از نیرومند ستانده نشود».
(نهج البلاغة: الکتاب 53)
