قال الإمام الصادق7:
مَن قَنِعَ بِالمَقسومِ استَراحَ مِنَ الهَمِّ وَالکَربِ وَالتَّعَبِ، وکُلَّما نَقَصَ مِنَ القَناعَةِ زادَ فِی الرَّغبَةِ وَالطَّمَعِ.
وَالطَّمَعُ وَالرَّغبَةُ فِی الدُّنیا أصلانِ لِکُلِّ شَرٍّ، وصاحِبُهُما لا یَنجو مِنَ النّارِ إلّا أن یَتوبَ عَن ذلِکَ.
هر که به روزى تقسیم شده قانع باشد، از اندوه و رنج و خستگى آسوده گردد.
هر چه قناعت کم [تر] شود، خواستن و آزمندى افزوده گردد، و آزمندى و خواستن
در دنیا، ریشه هر بدى است و آزمند دنیاخواه، از دوزخ نمىرهَد،
مگر آنکه از این خصلت [ها] توبه کند.
مصباح الشریعة: 184
