الإمام المهدی7: (فیما وَرَدَ عَنهُ إلَى الشَّیخِ المُفید)
فَلْیَعْمَلْ کُلُّ امْرِئٍ مِنْکُمْ بِمَا یَقْرُبُ بِهِ مِنْ مَحَبَّتِنَا وَ یَتَجَنَّبُ مَا یُدْنِیهِ مِنْ کَرَاهَتِنَا
وَ سَخَطِنَا فَإِنَّ أَمْرَنَا بَغْتَةٌ فُجَاءَةٌ حِینَ لَا تَنْفَعُهُ تَوْبَةٌ وَ لَا یُنْجِیهِ مِنْ عِقَابِنَا نَدَمٌ عَلَى حَوْبَة
هریک از شما باید کارى کند که به محبّت ما نزدیک شود و از کارى که او را به نفرت و خشم ما نزدیک مىسازد دورى کند؛
زیرا که قضیه [ظهور] ما ناگهانى و بىخبر اتفاق مىافتد به طورى که دیگر نه توبهاى به حالش سودمند مىافتد
و نه پشیمانى از گناه، از کیفر ما مىرهاندش. الاحتجاج: 2/ 599.
