الامام علی علیه السلام: (فی وَصفِ سالِکِ الطَّریقِ إلَى اللّهِ سُبحانَهُ)
قَد أحیا عَقلَهُ، وأماتَ نَفسَهُ، حَتّى دَقَّ جَلیلُهُ، ولَطُفَ غَلیظُهُ وبَرَقَ لَهُ لامِعٌ کَثیرُ البَرقِ،
فَأَبانَ لَهُ الطَّریقَ، وسَلَکَ بِهِ السَّبیلَ، وتَدافَعَتهُ الأَبوابُ إلى بابِ السَّلامَةِ، ودارِ الإِقامَةِ،
وثَبَتَت رِجلاهُ بِطُمَأنینَةِ بَدَنِهِ فی قَرارِ الأَمنِ وَالرّاحَةِ، بِمَا استَعمَلَ قَلبَهُ، وأرضى رَبَّهُ.
امام على علیهالسلام در توصیف سالک به سوى خداى سبحان:
[سالک،] خردش را زنده گردانید
و نفْسش را میرانید تا پیکر ستبرش لاغر شد و دل سختش به لطافت گرایید.
فروغى سختْ روشن، بر او تابید و راهش را روشن ساخت و او را به راه راست، روان داشت.
و درها او را به آستان سلامت و سراى اقامت راندند و به سبب آرامشى که در بدنش پدید آمده بود،
پاهایش در قرارگاه ایمنى و آسایش استوار ماند؛ زیرا دل خود را به کار وا داشت و پروردگارش را خشنود ساخت.
«نهج البلاغة: الخطبة 220، بحار الأنوار: ج 69 ص 316 ح 34»
